Odpusty – kompendium wiedzy

Na nadchodzący odpust parafialny przygotowaliśmy krótkie wyjasnienie na czym to wszystko polega 🙂 Warto skorzystać.

Odpusty parafialne to doroczne święta wspólnoty parafialnej. Zrodziły się z uroczystego obchodzenia wspomnienia liturgicznego świętych patronów danego kościoła (w każdym ołtarzu znajdowały się relikwie męczenników, więc ich wspomnienie było przeżywane jako uroczystość danej wspólnoty). Związane były z możliwością uzyskania odpustu zupełnego i dlatego przyciągały dawniej tłumy wiernych, nie tylko ze świętującej swoje „imieniny” parafii, ale i sąsiednich. Były też okazją do spotkań całych rodzin. Odpust parafialny to szczególny czas łaski i Bożego miłosierdzia. Warunkiem jego uzyskania jest nawiedzenie tego dnia koscioła (w naszym przypadku kaplicy) i poza zwykłymi warunkami,  o których poniżej, należy odmówić Ojcze nasz i Wierzę w Boga. Przypminamy, że w naszej parafii świętujemy zawsze 22 października i w maju, kiedy to urządzamy festyn rodzinny św. Jana Pawła II. Zachęcamy do skorzystania z tego daru.

Warunki uzyskania odpustu zupełnego (ogólne)

1. Spowiedź św. (może być kilka dni wcześniej).

2. Komunia św. (w dowolnej intencji).

3. Modlitwa w intencjach wyznaczonych przez Ojca św. (dobrze znac te intencje, u nas wywiesza je w gablocie Żywy Różaniec, ale nie musimy ich znać, a odmówić możemy np. jedno „Ojcze nasz…” i jedno „Zdrowaś…”).

4. Wyzbyć się przywiązania do wszelkich grzechów, nawet lekkich (jest to raczej stan duszy, a nie jednorazowa czynność do wykonania).

A na czym polegają odpusty? Są związane z wiarą w świętych obcowanie, we wspólnotę świętych. Kościół stanowią żywi i umarli, bez względu na to, czy są w niebie, czy jeszcze w czyśccu. Możemy więc nawzajem wspierać się ponad śmiercią: przywoływać imiona naszych świętych patronów, ale także naszych zmarłych, co do których wierzymy, że są już u Boga. To działa w obie strony. My możemy przez swoją modlitwę dopomóc zmarłym, którzy są jeszcze w czyśccu.

Bez tej szerokiej perspektywy wspólnoty nie zrozumiemy na czym polegają odpusty. Kościół określa je jako darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Jak to rozumieć? Czy są dwie kary za grzechy? Chodzi raczej o to, że grzech ma podwójny skutek. Po pierwsze pozbawia nas jedności z Bogiem, a przez to tracimy życie wieczne. Nawrócenie i przyjęcie przebaczenia grzechów przywraca komunię z Bogiem i przynosi odpuszczenie wiecznej kary za grzech. Pozostaje jeszcze drugi skutek grzechu –  kary doczesne, które trzeba rozumieć jako zaburzenie naszych relacji do siebie samych, do innych i do wszystkiego co stworzone. To oznacza, że po przebaczeniu grzechów mamy trwać nadal w pragnieniu nawrócenia i przyjmowania Bożej łaski. I tu z pomocą przychodzą nam odpusty. Jezus Chrystus i ci, którzy poszli Jego śladami, pragnęli zbawienia każdego człowieka. Ich świętość jest przed Bogiem skarbem w niebie, z którego czerpać mogą ich bracia, znajdujący się jeszcze cały czas na drodze uświęcenia. Na tej drodze oczyszczenia z grzechu i przemiany z pomocą łaski Bożej nie jesteśmy pozostawieni sami sobie. Przy odpowiedniej dyspozycji, czyli przygotowaniu, możemy skorzystać z zasług Męki Chrystusa oraz życia i modlitwy świętych, którzy pracując nad własnym zbawieniem, przyczynili się do zbawienia swoich braci w Kościele. Jak pisał święty Paweł, „Gdy cierpi jedna częśc ciała, cierpią pozostałe częsci, a gdy jedna część odbiera chwałę, cieszą się wszystkie części (1 Kor 12,26).

Jest więcej okazji do uzyskania odpustu zupełnego, nie tylko w święto parafialnej wspólnoty. Odpust zupełny można uzyskać miedzy innymi za adorację Najświętszego Sakramentu przez co najmniej pół godziny (jeśli jest krótsza – odpust cząstkowy), za udział w rekolekcjach trwających przynajmniej trzy dni, za przyjęcie Pierwszej Komunii świętej lub pobożne uczestnictwo w takiej uroczystości; za odmówienie w całości (i bez przerwy) przynajmniej jednej części różańca (pięciu dziesiątek) w kościele, kaplicy publicznej, w rodzinie, połączone z rozmyślaniem nad rozważanymi tajemnicami; za czytanie Pisma Świętego z czcią należną Słowu Bożemu i na sposób lektury duchowej przynajmniej przez pół godziny z tekstu zatwierdzonego przez władzę kościelną (kto nie może czytać osobiście, wystarczy, gdy słucha czytającego nawet przez środki audiowizualne); za odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych podczas liturgii Wigilii Paschalnej w Wielką Noc lub w rocznicę swojego chrztu, za udział w Gorzkich Żalach, Drodze Krzyżowej czy odmówienie Koronki do Miłosierdzia Bożego przed Najświętszym Sakramentem.

Warto pamietać, że nikt nie może przekazywać innym osobom żyjącym odpustów, jakie sam zyskuje. Odpusty zarówno cząstkowe, jak i zupełne (ten podział wynika z tego, czy z części, czy całości kary doczesnej uwalnia) mogą być zawsze ofiarowane za zmarłych na sposób wstawiennictwa. Intencję związaną z odpustem (czy przyjmujemy go dla siebie, czy za zmarłego) trzeba okreslić przed skorzystaniem z odpustu.

W dniach od 1 do 8 listopada (dawna oktawa Uroczystości Wszystkich Świętych) wierni mogą uzyskać odpust zupełny (w pozostałe dni roku odpust częściowy), który ofiarowuje się wyłącznie za zmarłych (codziennie za jedną osobę). W tym celu należy pobożnie nawiedzić cmentarz i odmówić, choćby w myśli, modlitwę za zmarłych. Oprócz tego wymagane jest zachowanie zwyczajnych warunków odpustu, jak spowiedź sakramentalna, stan łaski uświęcającej, przyjęta Komunia św. i modlitwa w intencjach Ojca Świętego.

2 listopada  (Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych) –  odpust zupełny za dusze w czyśću cierpiące można uzyskać nawiedzając pobożnie kościół lub kaplicę publiczną (dla uzyskania odpustu nie jest konieczne nawiedzenie cmentarza).